Historia polskich województw sięga średniowiecza, kiedy to pojawiły się one jako główne jednostki administracyjne Królestwa Polskiego. Początkowo ich liczba była zmienna, a ich granice ewoluowały wraz z przemianami terytorialnymi państwa. W XVI wieku, w ramach reformy administracyjnej, województwa ugruntowały swoją rolę jako podstawowe jednostki podziału terytorialnego Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Po rozbiorach Polski województwa zniknęły z mapy administracyjnej, ustępując miejsca nowym podziałom wprowadzonym przez zaborców. Dopiero odzyskanie niepodległości w 1918 roku umożliwiło stopniowe odbudowywanie polskiej administracji w oparciu o województwa. W okresie międzywojennym województwa ponownie stały się kluczowym elementem organizacji państwa.
Po II wojnie światowej w 1945 roku, przeprowadzono reformę administracyjną, która zmieniła podział terytorialny kraju. Liczba województw została zwiększona, a ich granice uległy zmianom w celu lepszego dostosowania do nowej rzeczywistości politycznej i gospodarczej. Kolejna znacząca reforma miała miejsce w 1975 roku, kiedy to znacznie zwiększono liczbę województw do 49, dążąc do decentralizacji zarządzania i usprawnienia administracji. Jednakże tak drobny podział przyniósł szereg problemów organizacyjnych i ekonomicznych.
Ostatecznie w 1999 roku przeprowadzono kolejną reformę administracyjną, która zmniejszyła liczbę województw do obecnych szesnastu. Reforma ta miała na celu optymalizację zarządzania na szczeblu regionalnym i wzmocnienie roli samorządów wojewódzkich. Nowy podział uwzględnił zarówno historyczne, jak i ekonomiczne uwarunkowania regionów, a także dążył do wzmocnienia ich roli w procesie integracji z Unią Europejską.