Opactwo Benedyktynów w Tyńcu, założone około 1044 roku przez Kazimierza I Odnowiciela, jest najstarszym istniejącym klasztorem męskim w Polsce. Położone nad Wisłą w południowo-zachodniej części Krakowa, odgrywało ważną rolę w odbudowie państwa polskiego po najeździe czeskim i buncie pogańskim. Pierwszym opatem był Aaron z Cluny, który pełnił także funkcję biskupa krakowskiego.
Opactwo to jest przedstawieniem architektury romańskiej, gotyckiej i barokowej, posiadającym liczne zabytki, takie jak kościół św. Piotra i św. Pawła, romańskie fundamenty, gotyckie krużganki i barokowe stalle. W kościele znajdują się również unikalne malowidła i rzeźby.
W ciągu swojej historii opactwo było wielokrotnie niszczone i odbudowywane. W 1259 roku zniszczyli je Tatarzy, a podczas potopu szwedzkiego klasztor został splądrowany. W XVIII wieku, w czasie konfederacji barskiej, opactwo pełniło funkcję twierdzy. W 1816 roku, władze austriackie zlikwidowały klasztor, a budynki zostały zniszczone przez pożar w 1831 roku. Benedyktyni powrócili do Tyńca w 1939 roku i od tego czasu prowadzą prace rekonstrukcyjne, które zakończyły się w 2008 roku.
Opactwo Benedyktynów w Tyńcu ma ogromne znaczenie dla kultury i historii Polski. Jest nie tylko miejscem modlitwy i kontemplacji, ale także ważnym ośrodkiem kulturalnym i edukacyjnym, gdzie prowadzone są liczne wydawnictwa, rekolekcje i warsztaty. Klasztor jest również atrakcją turystyczną, przyciągającą zwiedzających swoją bogatą historią i architekturą.