Liwonia była historycznym regionem na terenie dzisiejszej Łotwy i Estonii, kontrolowanym przez Zakon Krzyżacki i Biskupstwo Ryskie w średniowieczu. Liwonia słynęła przede wszystkim z dwóch głównych czynników: rolnictwa i dobrze rozwiniętej strategii militarnej. Pod względem rolnictwa kraina była znana z żyznych gleb i sprzyjających warunków do uprawy zbóż takich jak pszenica, żyto i jęczmień. Region ten był również bogaty w pastwiska, co przyczyniało się do rozwoju hodowli zwierząt.
Kurlandia znajdowała się głównie na zachodzie kraju nad Morzem Bałtyckim. Region ten był zamieszkany przez ludność kurlandzką, która należała do grupy etnicznej Łotyszy. Region ten był znany z rokokowej i barokowej architektury, z pięknymi pałacami i dworami np. Pałac Rundāle. Kurlandzcy książęta także patronowali sztuce, co przyczyniło się do rozwoju malarstwa, rzeźby i innych dziedzin artystycznych. Kraina słynęła też z hodowli koni wysokiego gatunku, handlu morskiego a także nadmorskich ekspansji.
Terytorium Łatgalii znajdowało się głównie na wschodzie kraju. Łatgalia miała swoją unikalną kulturę, dialekt języka łotewskiego oraz specyficzną tożsamość. Obszar ten był zamieszkany głównie przez etnicznych Łotyszy, jednak różnice kulturowe i językowe oddzielały Łatgalię od innych regionów Łotwy. Obecnie Łatgalia jest uważana za region o unikalnym dziedzictwie kulturowym, z bogatą tradycją ludową, rękodziełem, muzyką i tańcem. Obszar, na którym się znajdowała obfituje również piękne krajobrazy, z jeziorami, wzgórzami i lasami.
Semigalia zlokalizowana była w południowej części dzisiejszej Łotwy. Była zamieszkana głównie przez etnicznych Łotyszy, którzy posługiwali się dialektem łotewskim charakterystycznym dla tego regionu. W przeszłości Semigalia miała znaczenie strategiczne ze względu na swoje położenie na szlaku handlowym między zachodem a wschodem Łotwy. Kraina ta posiada również wiele atrakcji turystycznych takich jak zamki, parki przyrody, muzea i tradycje ludowe.