Upadek muru berlińskiego nastąpił 9 listopada 1989 roku. Był wynikiem szeregu politycznych, społecznych i ekonomicznych zmian w Europie Wschodniej. Znaczenie miało wprowadzenie polityki pieriestrojki i głasnosti (przebudowa państwa i jawności), wprowadzonej przez Michaiła Gorbaczowa w Związku Radzieckim. Te reformy zapoczątkowały procesy, które ostatecznie doprowadziły do zakończenia zimnej wojny.
W latach 80. rosnące niezadowolenie wśród obywateli NRD i innych krajów bloku wschodniego zaostrzyło się z powodu braku wolności politycznej i ekonomicznej. Otwarcie granicy węgiersko-austriackiej w maju 1989 roku stało się luką, przez którą tysiące Niemców Wschodnich uciekło na Zachód. To wywarło dodatkową presję na rząd NRD.
Sytuacja osiągnęła punkt krytyczny 9 listopada 1989 roku podczas konferencji prasowej. Günter Schabowski (członek władz NRD) nieumyślnie ogłosił, że nowe przepisy umożliwiające podróże za granicę wejdą w życie natychmiast. Ta nieprecyzyjna wypowiedź została zinterpretowana przez obywateli jako otwarcie granic. Tłumy ludzi zebrały się przy murze, domagając się od strażników granicznych wpuszczenia ich na Zachód. Zaskoczeni i nieposiadający wyraźnych instrukcji strażnicy ostatecznie otworzyli bramki, umożliwiając ludziom przekraczanie muru.
To spontaniczne wydarzenie szybko przekształciło się w masowe świętowanie, podczas którego mieszkańcy obu stron muru zaczęli go rozbierać, co symbolicznie zaznaczało koniec podziałów. Upadek muru berlińskiego stał się punktem zwrotnym, który przyspieszył upadek reżimów komunistycznych w Europie Wschodniej. Ostatecznie doprowadził do zjednoczenia Niemiec w październiku 1990 roku i zakończenia zimnej wojny.